دستور لغو قانون «حمایت از خانواده» در بهمن ۱۳۵۷ توسط خمینی، به عنوان اولین قانون ملغی‌شده‌ی پس از انقلاب و همینطور صحبت از اجباری کردن حجاب شروع جنگ با زنان و افراد LGBTQIA+ در همان روزهای نخست پس از پیروزی انقلاب بود. اسفند ۱۳۵۷ به مناسبت ۸ مارس زنان تظاهراتهای گسترده‌ای در شهرهای مختلف ایران در اعتراض به اجباری شدن حجاب برگزار کردند. این تظاهراتها اولین اعتراضات عمومی پس از انقلاب بوده‌اند. دولت مجبور به عقب‌نشینی‌ای موقتی شد. تیرماه ۱۳۵۹ طبق دستوری تمام زنان شاغل در بخش دولتی موظف به رعایت حجاب اجباری شدند و پس از آن به تدریج دانشگاه‌ها، مدارس و ادارت مختلف ملزم به اجرای مصوبات حجاب شدند. از همان ماه‌های اول پس از پیروزی انقلاب کمیته‌های متعددی برای کنترل حجاب زنان و افراد LGBTQIA+ راه افتادند و سرانجام در سال ۱۳۶۲ هنگامی که جنگ ایران و عراق در جریان بود اولین قانون مدون حجاب اجباری تحت ماده‌ی ۱۰۲ قانون مجازات اسلامی به تصویب رسید.
۴۳ سال است که حکومت ایران از طریق راه‌های مختلف سعی در تحکیم حجاب اجباری در فضاهای عمومی داشته است. از نیروهای بسیج و گشت‌های مختلف که دست به خشونت و دستگیری زنانِ+ به اصطلاح بدحجاب می‌زنند تا برنامه‌های تلویزیونی، رادیویی و آموزشیِ مدارس به منظور تبلیغ حجاب اجباری. زنان و افراد LGBTQIA+ اما ۴۳ سال است که در برابر حجاب اجباری به روشهای مختلف مقاومت کرده‌اند: مقاومتهای فردی در برابر خشونت و دستگیری، خلاقیت برای جابه‌جا کردن هنجارهای مرسوم حجاب، اعتراضات جمعی و خیابانی در اسفند ۱۳۵۷، دختران انقلاب در سال ۱۳۹۶ و آتشی که این روزها در خیابانهای ایران شعله گرفته است.
در پی قتل ژینا (مهسا) امینی، زنی ۲۲ ساله از کردستان، توسط پلیس حجابِ تهران روزهاست که اعتراضاتی گسترده در سرتاسر ایران، از کردستان تا تهران، در جریان است. زنان و افراد LGBTQIA+ صف مقدم این اعتراضات هستند و مخالفت خود با حجاب اجباری را از طریق تکان دادن روسری‌هایشان بالای سر، سوزاندن آنها و یا بریدن مو‌های خود نشان می‌دهند.
