بیش از یک سال از قدرت‌گیری دوباره گروه طالبان می‌گذرد؛ گروهی جنایتکار که تاریخ و حیات سیاسی‌اش با خشونت و سلب حق زندگی از مردم افغانستان، بویژه زنان* آن گره خورده است. از روزی که طالبان به مدد کمک‌های بین‌المللی و منطقه‌ای مجددا قدرت را در دست گرفت تا امروز، زنان و دختران در افغانستان محرومیت‌های وسیعی از جمله: محرومیت از کار، محرومیت از دسترسی به فضاهای عمومی، تحمیل پوشش اجباری، محرومیت از حق تحصیل برای دختران دانش‌آموز و زنان دانشجو و نیز تشدید اجرای قوانین ضد زن شرعی، را تجربه کرده‌اند. در همان روزهایی که قدرت‌های بین‌المللی، که روزی سردمداران اشغال نظامی افغانستان بودند، در لابی‌های سیاسی و زدوبندهای مالی خود سعی می‌کردند چهره‌طالبان را سفیدشویی و آن را به عنوان نیرویی که تغییر کرده و «دموکراتیک‌تر» شده است به مردم بفروشند، زنان افعانستان علیه تحجر و خشونت طالبان هشدار می‌دادند و اعتراض می‌کردند. پس از قدرت‌گیری طالبان نیز این زنان و دختران دانش‌آموز بودند که به عنوان نخستین نیروهای معترض علیه ارتجاع طالبان به خیابان‌ها آمدند، فریاد حق‌خواهی سر دادند و بازداشت، شکنجه و کشته شدند. چنین قدرتی بازتاب سال‌ها مبارزه نفس‌گیر زنانی است که تن به محرومیت‌ها نداده و علی‌رغم تمام فشارها خود را سازماندهی و برای دستیابی به حق انتخاب پوشش، کار، تحصیل و زندگی مبارزه کرده‌اند. این مبارزه بی‌وقفه در شرایطی صورت می‌گیرد که دهه‌هاست که بدن زن و اقلیت‌های جنسی و جنسیتی در خاورمیانه به صحنه نزاع و هجوم نیروهای بنیادگرای اسلامی و قدرت‌های سرمایه‌داری نئولیبرال شمال جهانی تبدیل شده است. هرکجا که ارتجاع سودای قدرت‌گیری داشته است، از زن، بدن و حقوق اقلیت‌ها آغاز کرده است. چنین رویکردی، به خوبی نمایان‌گر این است که تا چه حد بنیان‌های مردسالاری، بنیادگرایی اسلامی و سرمایه‌داری نئولیبرال به یکدیگر پیوند خورده‌اند.
اما این تاریخ را ما زنان* خاورمیانه تغییر می‌دهیم. اینک که انقلاب زن، زندگی، آزادی در ایران آغاز شده و علیه سرکوب و خشونت سیستماتیک علیه زن، اقلیت‌های جنسی و جنسیتی و بدنهایشان به میدان آمده، ما، گروهی از زنان اکتیویست که خود را فمینیست‌ها برای ژينا (فمینیست فورژینا) می‌خوانیم، همبستگی و اتحاد خود را با خواهرانمان در افغانستان اعلام می‌کنیم و قیام خود را به عنوان قیامی علیه تمامی نیروهای مرتجع و زن‌ستیز خاورمیانه، از نیروهای فاشیست جمهوری اسلامی گرفته تا تروریسم طالبان می‌خوانیم. همان‌گونه که خواهران افغانستانی‌مان در اعتراض به ممنوعیت حق تحصیل زنان شعار «یا همه یا هیچکس» را سر دادند، ما نیز پیروزی انقلاب فمینیستی در خاورمیانه را وابسته به تقویت همبستگی‌های منطقه‌ای، شکل‌گیری حلقه‌های مبارزاتی مشترک، تعامل پیوسته و آموختن از مبارزات یکدیگر می‌دانیم و بر این باوریم که که رهایی ما تنها با یکدیگر ممکن است.